Όταν η οικονομία μιας χώρας αγωνίζεται, η κυβέρνησή της μπορεί να προσπαθήσει να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη μέσω της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό γίνεται με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών και με την αύξηση των κρατικών δαπανών. Μια κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει μια δημοσιονομική επέκταση μόνο αφού επανεξετάσει τις αρνητικές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Αυτά τα θέματα περιλαμβάνουν αυξημένο χρέος, παραγκωνισμό ιδιωτικών επενδύσεων και πιθανότητα αναποτελεσματικής ανάκαμψης.
Λήψη αναγνώρισης
Χρειάζεται χρόνος για μια κυβέρνηση να συνειδητοποιήσει ότι η οικονομία της έχει προβλήματα. Η ύφεση δεν αναγνωρίζεται επισήμως έως ότου σημειωθούν τουλάχιστον δύο τέταρτα συνεχόμενης αρνητικής ανάπτυξης. Μπορεί επίσης να πάρει αρκετή ώρα της κυβέρνησης για να δημιουργήσει, να συζητήσει και να θεσπίσει μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Το πρόβλημα της υστέρησης της αναγνώρισης είναι ότι μέχρι τη στιγμή που μια κυβέρνηση αναγνωρίζει και ενεργεί σε μια ύφεση, η ύφεση έχει ήδη αυτο-διορθωθεί. Η δημοσιονομική επέκταση μπορεί στη συνέχεια να υπερθερμάνει την οικονομία και να θέσει το έθνος για μια άλλη συντριβή της αγοράς.
Παραγκωνισμός
Η θεωρία του παραγκωνισμού αναφέρει ότι η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική θα μπορούσε να οδηγήσει σε μειωμένες επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Οι επενδυτές προτιμούν το δημόσιο χρέος έναντι του εταιρικού χρέους επειδή θεωρείται ασφαλέστερο. Το δημόσιο χρέος πληρώνει συνήθως χαμηλότερο επιτόκιο από το εταιρικό χρέος. Για να χρηματοδοτήσει μια δημοσιονομική επέκταση, μια κυβέρνηση μπορεί να χρειαστεί να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα μέσω κρατικών ομολόγων. Θα αυξήσει τα επιτόκια του δημόσιου χρέους για να προσελκύσει περισσότερους επενδυτές. Αυτό θα μειώσει τη ζήτηση για εταιρικό χρέος και θα βλάψει την ικανότητα του ιδιωτικού τομέα να αναπτυχθεί.
Ορθολογικές προσδοκίες
Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική χρησιμοποιείται για την παροχή προσωρινής ώθησης σε μια υστερούσα οικονομία για την αύξηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων σε επίπεδα πριν από την ύφεση. Αυτή η δημοσιονομική επέκταση χρηματοδοτείται συχνά από δανειακά κεφάλαια τα οποία θα πρέπει να επιστραφούν. Η θεωρία των ορθολογικών προσδοκιών αναφέρει ότι οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις θα συνειδητοποιήσουν ότι σε κάποια μελλοντική ημερομηνία η κυβέρνηση θα αυξήσει τους φόρους για να αποπληρώσει τα δανειακά κεφάλαια της δημοσιονομικής επέκτασης. Ο ιδιωτικός τομέας θα αυξήσει το επίπεδο αποταμιεύσεών του για να προετοιμαστεί για μια μελλοντική αύξηση του φόρου. Αυτό θα αποτρέψει την ανάπτυξη της οικονομίας και θα καταστήσει άχρηστη τη δημοσιονομική επέκταση.
Αυξημένα επίπεδα ελλείμματος
Μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική που χρηματοδοτείται από χρέη έχει σχεδιαστεί να είναι προσωρινή. Μόλις η οικονομία μιας χώρας ανακάμψει, η κυβέρνησή της θα πρέπει να αυξήσει τους φόρους και να μειώσει τις δαπάνες για να εξοφλήσει την επέκταση. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Οι καταναλωτές μπορούν να συνηθίσουν να μειώνουν τους φορολογικούς συντελεστές και τις υψηλότερες κυβερνητικές δαπάνες και να ψηφίζουν εναντίον των αλλαγών. Ο κίνδυνος μιας προσωρινής δημοσιονομικής επέκτασης γίνεται μόνιμος λόγω πολιτικής πίεσης. Αυτό το υψηλότερο επίπεδο δαπανών θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιδείνωση του ελλείμματος και σε μακροπρόθεσμο χρέος.
