Το κόστος της αποζημίωσης των εργαζομένων καθορίζεται από τα ποσοστά που καθορίζονται ή εγκρίνονται από κάθε κράτος. Οι τιμές βασίζονται συνήθως στους κινδύνους που σχετίζονται με τις μεμονωμένες εργασίες, στη συχνότητα των τραυματισμών κατά τη διάρκεια της εργασίας και στη σοβαρότητα των τραυματισμών που συμβαίνουν. Η διαδικασία που χρησιμοποιεί κάθε κράτος για να καθορίσει ή να εγκρίνει τα ποσοστά είναι παρόμοια, αν και τα ποσοστά μπορούν να διαφέρουν σημαντικά από κράτος σε κράτος. Οι ασφαλιστές μπορούν να προσαρμόσουν τα βασικά τους ποσοστά σε διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του ιστορικού των απαιτήσεων ενός συγκεκριμένου εργοδότη.
Κόστος πολιτικής
Οι ασφαλιστικές εταιρίες των εργαζομένων διαμορφώνουν το κόστος των ασφαλίστρων - που ρυθμίζονται σε κρατικό επίπεδο - με βάση τους κινδύνους που συνδέονται με την εργασία μεταξύ άλλων παραγόντων. Στην Καλιφόρνια, για παράδειγμα, οι θέσεις χαμηλού κινδύνου, όπως οι υπάλληλοι, έχουν συντελεστή κινδύνου υπολογιζόμενο στο 1,25 τοις εκατό ανά $ 100 του μισθού του εργαζόμενου κατά τη στιγμή της δημοσίευσης. Οι εταιρείες με εργαζόμενους σε θέσεις εργασίας υψηλότερου κινδύνου, όπως οι ιδιοκτήτες στέγης, μπορούν να περιμένουν να πληρώσουν περισσότερα για την ασφάλεια των εργαζομένων. Οι ασφαλιστές χρησιμοποιούν έναν κατάλογο επαγγελματικών ταξινομήσεων ταξινομημένων βάσει αυτών των παραγόντων κινδύνου, του συνολικού αριθμού των υπαλλήλων και της μισθοδοσίας για τον καθορισμό των μηνιαίων βασικών επιτοκίων της πολιτικής πριν από την εφαρμογή οποιωνδήποτε εκπτώσεων.
Εκπτώσεις και μειωμένα τέλη
Τα άτομα ή οι επιχειρήσεις που αγοράζουν μια πολιτική αντιστάθμισης των εργαζομένων μπορούν να εφαρμόζουν εκπτώσεις που μπορούν να μειώσουν το κόστος της πολιτικής. Οι ασφαλιστές προσφέρουν εκπτώσεις για θέματα όπως τα προγράμματα ασφάλειας στο χώρο εργασίας και τους χώρους εργασίας χωρίς φάρμακα. Ορισμένες εταιρίες εργαζομένων παρέχουν επίσης εκπτώσιμα σχέδια στους εργοδότες. Όταν ένας εργοδότης επιλέγει υψηλότερη έκπτωση, αυξάνει το κόστος του, αλλά μειώνει τα μηνιαία του ασφάλιστρα. Αυτού του είδους η πολιτική λειτουργεί καλύτερα για τους εργοδότες που δεν έχουν σημαντικές αξιώσεις αποζημίωσης των εργαζομένων ή τραυματισμούς κατά την εργασία.
Κόστος κοπής
Οι μικρές επιχειρήσεις που συμμετέχουν σε ασφαλιστικές πισίνες μπορούν να μειώσουν το κόστος ασφάλισης. Ή μπορούν να επιλέξουν να αυτοσφαλίσουν και να αυτο-διαχειριστούν τους ισχυρισμούς τους για περαιτέρω μείωση του κόστους τους. Αυτά τα είδη ασφάλισης απαιτούν από τις εταιρείες να έχουν άδεια για το προσωπικό των απαιτήσεων και τα χρήματα για τη χρηματοδότηση του προγράμματος. Στα κράτη που επιτρέπουν την αυτοσφάλιση, την αυτοδιοίκηση ή τη διαχείριση τρίτων, η εταιρεία πρέπει να λάβει μια κρατική άδεια για να το πράξει, να υποβάλλει ετήσια έκθεση σχετικά με τις ιατρικές απαιτήσεις και τις απαιτήσεις αστικής ευθύνης και να θέτει ομολογία ή πιστωτική επιστολή ίση με τις εκκρεμείς προβλέψεις των υφιστάμενων αξιώσεων τους. Όταν επιλέγουν έναν διαχειριστή τρίτων, οι απαιτήσεις των εργαζομένων εκτελούνται από μια εξωτερική εταιρεία που διατηρεί το προσωπικό της απαίτησης.
Νομικές απαιτήσεις
Η ασφάλιση αποζημίωσης των εργαζομένων απαιτείται από το νόμο σε όλα τα κράτη αλλά στο Τέξας. Ο αριθμός των εργαζομένων μιας εταιρείας μπορεί να επηρεάσει την απαίτηση αυτή. Τα κράτη επίσης εκτελούν υποχρεωτικούς ελέγχους προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι η επιχείρηση διαθέτει το κατάλληλο ποσό κάλυψης αποζημίωσης των εργαζομένων. Σε περιπτώσεις αυτοσφάλισης, το κράτος ελέγχει τη μελλοντική υποχρέωση για να εξασφαλίσει πλήρη κάλυψη για τους τραυματισμένους υπαλλήλους. Τα βαριά πρόστιμα αξιολογούνται από το κράτος όταν η εταιρεία δεν έχει επαρκή ασφάλιση ή χρήματα που διατίθενται για μελλοντικές αξιώσεις όταν αυτοσφαλίζονται. Οι επιχειρήσεις πρέπει να παρέχουν έναν ασφαλιστή ή διαχειριστή απαιτήσεων με τις σωστές πληροφορίες για τον υπολογισμό του κατάλληλου ασφαλίστρου που θα χρεώνεται για την κάλυψη των αποζημιώσεων των εργαζομένων.
Ετήσια ασφάλιστρα
Τα ετήσια ασφάλιστρα που καταβάλλουν οι εργοδότες εξαρτώνται από τον αριθμό των ατόμων που απασχολούνται επί του παρόντος από την ταξινόμηση των επιχειρήσεων και του κινδύνου απασχόλησης. Ένας ιδιοκτήτης μικρής επιχείρησης μπορεί συνήθως να πληρώσει από $ 600 έως και $ 2.000 ετησίως με δύο ή τρεις υπαλλήλους σε θέσεις με χαμηλό κίνδυνο. Μεγαλύτερες εταιρείες με 15 έως 20 υπαλλήλους μπορούν να πληρώσουν μεταξύ $ 4.000 και $ 6.000 ετησίως. Όμως, μια εταιρεία κατασκευής στέγης, για παράδειγμα, με 10 υπαλλήλους που κερδίζουν $ 12.000 ετησίως, μπορεί να πληρώσει έως και 33.600 δολάρια ετησίως για ασφάλιση εργαζομένων, με βάση ασφάλιστρο που υπολογίζεται μέχρι το 28% του ακαθάριστου μισθού, ανάλογα με το κράτος.
