Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τις βασικές γνώσεις ότι το laissez-faire σημαίνει να πάρεις μια πρακτική προσέγγιση σε μια κατάσταση. Ενώ ο όρος χρησιμοποιείται συχνότερα για να περιγράψει μια κυβερνητική πολιτική που σχετίζεται με την οικονομία, είναι εύκολο να υποθέσουμε πώς μεταφράζεται στη διαχείριση, τουλάχιστον σε επιφανειακό επίπεδο. Ενώ μια πρακτική αντιμετώπιση της διαχείρισης μπορεί να οδηγήσει σε μη κινητοποιημένους εργαζόμενους που δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν ή πώς να το κάνουν, αυτή η τεχνική έχει ορισμένα πλεονεκτήματα και μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε μια σειρά από καταστάσεις, οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη γνώση των καθηκόντων τους και έχουν κίνητρα να ολοκληρώσουν το έργο.
Τι σημαίνει το Laissez-Faire;
Το Laissez-faire προέρχεται από τη γαλλική φράση "laissez faire et laissez passer", που σημαίνει "ας είναι και αφήστε το να περάσει". Ουσιαστικά, ο όρος σημαίνει "αφήστε τον μόνο". Γενικά, η φράση χρησιμοποιείται για να περιγράψει κυβερνητικές οικονομικές πολιτικές που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία να κάνουν ό, τι θέλουν, με ελάχιστη ή καθόλου κρατική παρέμβαση. Έξω από την πολιτική, συνήθως σημαίνει ότι κάποιος παίρνει μια πρακτική προσέγγιση σε ένα θέμα.
Τι είναι η διαχείριση Laissez-Faire;
Όταν εφαρμόζεται στη διοίκηση, το laissez-faire σημαίνει να επιτρέπεται στους εργαζόμενους να εργάζονται μόνοι τους και να τους επιτρέπει να καθορίζουν τους δικούς τους στόχους, διαδικασίες και προθεσμίες. Η ηγεσία του Laissez-faire (γνωστή και ως αντιπροσωπευτική ηγεσία) συνεπάγεται την απομάκρυνση των εξαρτημένων από τις δικές τους αποφάσεις, με το αφεντικό να προσπαθεί να τους καθοδηγήσει. Ενώ οι ηγέτες της laissez-faire ελπίζουν ότι αυτή η προσέγγιση θα εμπνεύσει τους υπαλλήλους να γίνουν δικοί τους διευθυντές και να προχωρήσουν σε οποιεσδήποτε προκλήσεις με τις οποίες παρουσιάζονται, συχνά αποτυγχάνουν. Σε γενικές γραμμές, οι εργαζόμενοι που εργάζονται υπό αυτές τις συνθήκες αισθάνονται ότι δεν έχουν κατεύθυνση και παραμένουν λανθασμένοι χωρίς κατεύθυνση. Ενώ αυτοί οι υπάλληλοι συχνά τους αρέσουν τα αφεντικά τους ως φίλοι, συχνά δεν σέβονται τους διαχειριστές τους και συχνά δεν ακολουθούν οδηγίες για το σπάνιο περιστατικό που τους παρέχεται. Ως αποτέλεσμα, οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι αυτή η μορφή ηγεσίας έχει ως αποτέλεσμα τα χαμηλότερα επίπεδα παραγωγικότητας των τεσσάρων τύπων ηγεσίας.
Οι τέσσερις τύποι ηγεσίας
Εκτός από την ηγεσία του laissez-faire, υπάρχουν άλλα τρία κύρια στυλ ηγεσίας, αν και στην πράξη οι περισσότεροι διευθυντές χρησιμοποιούν ένα μείγμα και των τεσσάρων τύπων. Οι τρεις άλλες μορφές ηγεσίας είναι δημοκρατικές (ή συμμετοχικές), αυταρχικές (ή αυταρχικές) και πατρικές. Κάθε στυλ διαχείρισης έχει οφέλη και μειονεκτήματα, γι 'αυτό ένας σπουδαίος διευθυντής θα θεσπίσει μια ισορροπημένη τεχνική που θα συγχωνεύει και τα τέσσερα και συχνά θα αλλάζει στυλ ηγεσίας ανάλογα με κάθε κατάσταση που συναντά.
Ένας δημοκρατικός ηγέτης είναι παρόμοιος με έναν laissez-faire, με τον οποίο θα αποκεντρώσει την εξουσία και θα αφήσει τους υποκείμενους να πάρουν αποφάσεις.Ενώ ένας ηγέτης laissez-faire αφήνει γενικά στους εργαζόμενους να πάρουν τα ηνία εντελώς, ο δημοκρατικός ηγέτης θα καθοδηγήσει την ομάδα από το περιθώριο, ενεργώντας συχνά σαν συντονιστής για να κατευθύνει τις ιδέες που ανέφεραν τα μέλη της ομάδας. Οι δημοκρατικοί ηγέτες ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα και τη σκέψη έξω από το κουτί, όπως οι ηγέτες του laissez-faire, αλλά επειδή τελικά καλούν τα πλάνα, οι εργαζόμενοι αισθάνονται περισσότερη κατεύθυνση και γενικά είναι πιο παραγωγικοί. Στο μειονέκτημα, ορισμένοι υπάλληλοι μπορεί να αισθάνονται αγνοημένοι εάν οι ιδέες τους δεν επιλέγονται ποτέ. Οι εργαζόμενοι που εργάζονται για δημοκρατικούς διαχειριστές τείνουν να έχουν βελτιωμένες επιδόσεις στις θέσεις εργασίας, μεγαλύτερη ικανότητα επίλυσης σύνθετων προβλημάτων και λιγότερη απουσία, και τείνουν να παραμένουν στη δουλειά τους περισσότερο.
Ένας αυταρχικός ηγέτης είναι ουσιαστικά το αντίθετο ενός δημοκρατικού ηγέτη. Θα θέλει να κάνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις χωρίς εισροή από τους υπαλλήλους, θα πει συχνά στους υπαγόμενους του πώς να κάνει τις δουλειές τους και μπορεί να θέσει αυστηρούς κανόνες σχετικά με το περιβάλλον στο χώρο εργασίας. Οι αυταρχικοί διαχειριστές μπορούν συχνά να αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους που αισθάνονται ότι δεν ακούνε και μπορεί να συναντήσουν απρόσβλητους και υπερβολικά αφελείς. Ενώ αυτό το στυλ διαχείρισης μπορεί να μην λειτουργεί καλά με τους έμπειρους ή ισχυρούς υπαλλήλους, μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει καλά όταν ο ηγέτης καθοδηγεί εργαζόμενους σε επίπεδο εισόδου που δεν είναι διατεθειμένοι να λάβουν αποφάσεις και χρειάζονται περισσότερη καθοδήγηση για να κάνουν τη δουλειά τους.
Οι πατερικοί ηγέτες τείνουν να αντιμετωπίζουν τους υπαλλήλους τους όπως τα παιδιά τους. Μπορούν να ακούσουν επιδέξια τους υπαλλήλους τους, αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν ότι γνωρίζουν καλύτερα και συχνά αγνοούν τις εισροές των εργαζομένων. Ο πατέρας ηγέτης θα προσφέρει στους υπαλλήλους ωφέλιμα οφέλη για να τους κρατήσει ευτυχισμένους, ελπίζοντας ότι αυτό θα κάνει τους εργαζόμενους να τη σεβαστούν, να την ακούσουν καλύτερα και να εργαστούν πιο σκληρά από ευγνωμοσύνη. Ενώ οι υπάλληλοι συχνά εκτιμούν τα οφέλη των περιθωρίων και την προστασία των τμημάτων από εκείνους που βρίσκονται ψηλότερα, γίνονται επίσης συχνά ανυπόμονοι, διότι οι ηγέτες της πατρικής μπορούν να συναντηθούν ως πατροπαράδοτοι, συγκαταβατικοί και επιφανειακά ενδιαφερόμενοι για τις συνεισφορές των εργαζομένων.
Χαρακτηριστικά Laissez-Faire
Τα χαρακτηριστικά Laissez-faire που εμφανίζονται από τους διαχειριστές που χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική ηγεσίας περιλαμβάνουν την παροχή υποδεέστερων με πολύ λίγη καθοδήγηση και επιτρέποντας στους υπαλλήλους πλήρη ελευθερία να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις. Σε αυτό το σύστημα, οι διαχειριστές παρέχουν στους εργαζόμενους τα εργαλεία και τους πόρους που χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά τους και οι υφιστάμενοι θα λύσουν όλα τα προβλήματά τους μόνοι τους όποτε είναι δυνατόν. Ουσιαστικά, αν και η δύναμη παραδίδεται στους εργαζόμενους, οι διευθυντές θα αναλάβουν ακόμα την πλήρη ευθύνη για τις αποφάσεις και τις δράσεις της ομάδας.
Παραδείγματα Leaders Laissez-Faire
Μερικοί από τους πιο διάσημους ανθρώπους που είναι γνωστοί για τη χρήση ενός στυλ διαχείρισης laissez-faire είναι οι Steve Jobs και Herbert Hoover. Ο Steve Jobs ήταν γνωστός για το γεγονός ότι έλεγε στην ομάδα του τι θα ήθελε να κάνει και έπειτα αφήνοντας τις λεπτομέρειες στο προσωπικό του για να καθορίσει πώς θα ολοκληρωθεί το έργο. Ο Χέρμπερτ Χούβερ θυμάται καλά στην ιστορία ότι υιοθέτησε μια λαϊκιστική προσέγγιση στην οικονομία, ακόμη και χωρίς να αναλάβει δράση για την Μεγάλη Ύφεση έως ότου ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε άλλο εκτός από δραστικές αλλαγές για να μετατραπεί η οικονομία γύρω. Έχει συχνά επιτρέψει στους ανώτερους συμβούλους του να αναλάβουν καθήκοντα για τα οποία δεν αισθάνθηκε ότι γνώριζε.
Καταστάσεις όπου το Laissez-Faire λειτουργεί καλύτερα
Ενώ η διαχείριση laissez-faire είναι συχνά αναποτελεσματική, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η διαχείριση laissez-faire μπορεί να είναι η πιο ευεργετική, και αυτό το στυλ ηγεσίας έχει κάποια πλεονεκτήματα συνολικά. Όταν οι εργαζόμενοι είναι εξειδικευμένοι, γνώστες του έργου, μπορούν να δουλεύουν μόνοι τους και έχουν κίνητρα για το έργο τους, μια τεχνική ηγεσίας laissez-faire μπορεί να επιτρέψει στο αφεντικό να μείνει μακριά από το υποκείμενο του, ώστε να μπορεί να κάνει τα πράγματα από μόνος του. Σε αυτό το βαθμό, η ηγετική θέση σε ελεύθερη θέση είναι συνήθως η καλύτερη πορεία δράσης όταν ένας διευθυντής συντονίζει με μια ομάδα ανεξάρτητων εργολάβων, καθώς αυτοί οι έμπειροι επαγγελματίες επιλέγουν συχνά να εργάζονται για τον εαυτό τους ακριβώς επειδή είναι αυτοκινούμενοι και δεν θέλουν έναν διευθυντή να τους πει πώς να κάνουν τις δουλειές τους.
Το Laissez-faire είναι επίσης μια καλή στρατηγική σε περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι ξέρουν περισσότερα για ένα έργο από τον διαχειριστή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι καλύτερο για το αφεντικό να βγεί πίσω και να αφήσει τους υφιστάμενους να εκτελέσουν την παράσταση ή τουλάχιστον να πάρουν την πλειοψηφία των αποφάσεων για ένα έργο. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, ο διαχειριστής μπορεί να χρησιμοποιήσει τις εισροές από τους υπαλλήλους για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τους συνολικούς στόχους και τις προθεσμίες του έργου, ενώ παράλληλα επιτρέπει στους υπαλλήλους του να διαμορφώσουν το μυαλό τους ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης αυτών των προσδοκιών.
Σε οποιαδήποτε κατάσταση που αφορά την ηγεσία του laissez-faire, είναι σημαντικό ο διαχειριστής να είναι άμεσα διαθέσιμος για διαβουλεύσεις και σχόλια. Χωρίς να μιλήσει ένας ανώτερος υπάλληλος, οι εργαζόμενοι μπορεί να έρθουν σε αδιέξοδο και να σταματήσουν την πρόοδο, επειδή δεν μπορούν να λάβουν απόφαση σχετικά με την ορθή πορεία δράσης.
