Μέχρι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών έγινε νόμος το 1789, κάθε κράτος λειτουργούσε ως κυρίαρχη οντότητα που κρατούσε χαλαρά τα άρθρα της Συνομοσπονδίας. Αδικαιολόγητα, τα κράτη παραχώρησαν ορισμένες αρμοδιότητες στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση σύμφωνα με το Σύνταγμα. Μία από αυτές τις εξουσίες ήταν το δικαίωμα ρύθμισης του εμπορίου μεταξύ των διαφόρων κρατών, που αναφέρεται ως ρήτρα εμπορίου. Σήμερα, η κυβέρνηση εφαρμόζει τη ρήτρα εμπορίου για να εμποδίσει τα κράτη να θεσπίσουν αντισταθμιστικούς φορολογικούς νόμους που περιορίζουν το διακρατικό εμπόριο.
Αντισταθμιστικός Φόρος
Ο αντισταθμιστικός φόρος επιβάλλεται από το κράτος στις συναλλαγές επιχειρήσεων και ατόμων που κατοικούν σε άλλο κράτος ή σε άλλη χώρα για να εξισορροπήσουν τη φορολογική επιβάρυνση των εγχώριων επιχειρήσεων και των κατοίκων που υπόκεινται ήδη σε κρατική φορολογία. Για παράδειγμα, πολλά κράτη έχουν φόρο επί των πωλήσεων που μπορεί να παρακινήσει τους ανθρώπους ή τις εταιρείες να αγοράσουν αγαθά και υπηρεσίες από πωλητές που βρίσκονται σε κράτη χωρίς φόρο επί των πωλήσεων. Για να αντισταθμιστεί αυτή η ανταγωνιστική ανισορροπία, τα ίδια αυτά κράτη επιβάλλουν επίσης φόρο χρήσης για τα εμπορεύματα ή τις υπηρεσίες που αγοράζονται εκτός κράτους. Οι φόροι χρήσης είναι συνήθως ισοδύναμοι με τον φόρο επί των πωλήσεων για την εξάλειψη κάθε ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος.
Ρήτρα Εμπορίου
Η ρήτρα εμπορίου βρίσκεται στο άρθρο 1, παράγραφος 8, άρθρο 3 του αμερικανικού συντάγματος και δίνει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση το δικαίωμα να ρυθμίζει το διακρατικό εμπόριο. Από την άλλη πλευρά, τα κράτη υποστηρίζουν ότι οι ομοσπονδιακές εξουσίες εφαρμόζονται υπερβολικά ευρέως και αναφέρουν τη δέκατη τροποποίηση ως την εξουσία των κρατών να επιβάλλουν αντισταθμιστικούς φόρους. Η δέκατη τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος σχεδιάστηκε για να περιορίσει την εξάπλωση της ομοσπονδιακής εξουσίας και να επιφυλάξει στα κράτη όλες τις εξουσίες που δεν έχουν χορηγηθεί ειδικά στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση από το Σύνταγμα των Η.Π.Α.
Οι υποθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ
Με την πάροδο των ετών, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ επιβεβαίωσε σταθερά το δικαίωμα της κυβέρνησης βάσει της ρήτρας εμπορίου να εμποδίσει τα κράτη να επιβάλλουν αντισταθμιστικούς φόρους που εισάγουν διακρίσεις σε επιχειρήσεις που ασχολούνται κυρίως με διακρατικό εμπόριο υπέρ τοπικών κρατικών επιχειρήσεων. Τα δικαστήρια έχουν προεδρεύσει σχετικά με το πότε ένα νομικό φορολογικό κίνητρο γίνεται φορολογικό καταναγκασμό κατά παράβαση του διακρατικού εμπορίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει αποφανθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η ρήτρα εμπορίου εξαλείφει την εξουσία των κρατών να ρυθμίζουν το εμπόριο, αλλά σε άλλες καταστάσεις, τα κράτη έχουν ίση φορολογική εξουσία.
Σημασία
Ο κρατικός αντισταθμιστικός φόρος που φαίνεται ότι εισάγει διακρίσεις μπορεί να είναι νόμιμος εάν η εισφορά που επιβάλλεται σε μια συγκεκριμένη κατηγορία κρατικών επιχειρήσεων είναι ουσιαστικά ίση με έναν αναγνωρίσιμο υφιστάμενο κρατικό φόρο επί των κρατικών επιχειρήσεων της ίδιας κατηγορίας. Κατά τη στιγμή της δημοσίευσης, ελάχιστοι αντισταθμιστικοί φόροι πληρούν αυτό το επιβαλλόμενο από το δικαστήριο πρότυπο. Κατά γενικό κανόνα, οι Αντισταθμιστικοί Φόροι έχουν καταργηθεί ως αντισυνταγματικοί από το Ανώτατο Δικαστήριο επειδή παραβιάζουν τη διακρατική εμπορική διάταξη της ρήτρας εμπορίου στο Σύνταγμα.
