Η διοίκηση της βιομηχανίας είναι ένας από τους δύο σημαντικούς παράγοντες στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Οι εργασιακές σχέσεις περιγράφουν τη σχέση μεταξύ διαχείρισης (συχνά ανώτατου επιπέδου διαχείρισης) και οργανώσεων εργαζομένων (όπως συνδικάτα).
Διαχείριση ανώτατου επιπέδου
Η ανώτατη διοίκηση πρέπει να επικοινωνεί και να διαπραγματεύεται με οργανώσεις εργαζομένων για να αποφεύγει τις απεργίες, τις αγωγές και τις διαμαρτυρίες. Αυτό το επίπεδο διοίκησης αλληλεπιδρά με τις οργανώσεις των εργαζομένων σε μεγάλη κλίμακα, σε αντίθεση με τις χαμηλότερες βαθμίδες διοίκησης οι οποίες εξαρτώνται κυρίως από τους ανθρώπινους πόρους για τη διεξαγωγή των αλληλεπιδράσεων των εργαζομένων.
Διαχείριση χαμηλού επιπέδου
Η διαχείριση χαμηλού επιπέδου (ή τοπική) αλληλεπιδρά με τους εργαζόμενους σε ατομική βάση (συχνά μέσω τμήματος ανθρωπίνων πόρων). Όλα τα επίπεδα διοίκησης εμπλέκονται στις εργασιακές σχέσεις, αλλά η διαχείριση χαμηλού επιπέδου έχει ελάχιστες ή καθόλου δηλώσεις στις αποφάσεις μεγάλου μεγέθους (αποζημίωση εργαζομένων και μεταβολές παροχών).
Σκοπός της διαχείρισης στις εργασιακές σχέσεις
Σε μια διαπραγμάτευση των εργασιακών σχέσεων, η διοίκηση αντιπροσωπεύει το συμφέρον της εταιρείας (και των μετόχων, αν υπάρχει). Η διοίκηση πρέπει να συνεργαστεί με τους εργαζομένους για να αναπτύξει πακέτα αποζημιώσεων και πολιτικές που είναι αποδεκτές και για τα δύο μέρη.
Προβλήματα στη διοίκηση στις εργασιακές σχέσεις
Όταν η σχέση μεταξύ διοίκησης και εργαζομένων ξινό, η διοίκηση μπορεί να αναγκαστεί να αναπτύξει ένα σχέδιο διαχείρισης κρίσεων. Εάν μια οργάνωση εργαζομένων ξεκινά μια μεγάλης κλίμακας απεργία ή διαμαρτυρία, η διοίκηση πρέπει να ενεργήσει γρήγορα (είτε να παραδώσει τις απαιτήσεις των εργαζομένων είτε να βρει μια εναλλακτική λύση), προκειμένου να αποφευχθεί η αλλοίωση των κερδών.
Ιστορικό της συμμετοχής της διοίκησης στις εργασιακές σχέσεις
Ιστορικά, η διαχείριση απεικονίζεται ως εχθρός των εργαζομένων και των οργανώσεών τους. Αν και αυτό το στερεότυπο δεν είναι απολύτως αληθές, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απεικονίζουν συχνά τη διαχείριση ως τον «κακό» των δύο οργανώσεων (οι συνδικαλιστικές οργανώσεις συνήθως ρίχνονται ως ο ήρωας του «μικρού παιδιού»). Αυτή η αρνητική προσοχή των μέσων ενημέρωσης (και το ιστορικό στερεότυπο) μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρετικά επιζήμιες δημόσιες σχέσεις, οι οποίες μπορεί τελικά να παρακωλύσουν ολόκληρο τον κλάδο.
