Όταν το ευρώ δημιουργήθηκε για πρώτη φορά, αξίζει περίπου 1,17 δολάρια, και εδώ και αρκετό καιρό διαπραγματεύεται σε αξία μικρότερη από ένα δολάριο. Μέχρι το 2009, το ευρώ έφθασε σε ρεκόρ έναντι του αμερικανικού νομίσματος, φτάνοντας τα 1,50 δολάρια. Οι δραστικές ενέργειες που έγιναν από την Federal Reserve και άλλες κεντρικές τράπεζες το 2008 ανέβαλαν σοβαρή οικονομική καταστροφή που προκλήθηκε από την πιστωτική κρίση. Αλλά είχαν και σοβαρές νομισματικές επιπτώσεις που έχουν αφήσει το δολάριο ΗΠΑ αδύναμο έναντι του ευρώ.
Προσφορά και ζήτηση
Όπως και οτιδήποτε άλλο, η αξία ενός νομίσματος υπαγορεύεται από τις δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης. Η ζήτηση για ένα νόμισμα δημιουργείται από την οικονομική ανάπτυξη και το ενδιαφέρον των επενδυτών, ενώ η προσφορά ρυθμίζεται από τη νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών. Σε απάντηση σε μια αποπληθωριστική κρίση, το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό αύξησε σημαντικά την πιθανή προσφορά δολαρίων, μειώνοντας την αξία του δολαρίου.
Επιτόκια
Ένας λόγος για τον οποίο το δολάριο είναι ασθενές έναντι του ευρώ είναι τα σχετικά επιτόκια. Οι ΗΠΑ αντέδρασαν ταχύτερα στην οικονομική συρρίκνωση που προέκυψε από την πιστωτική κρίση με την περικοπή των επιτοκίων. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) περίμενε αρκετούς μήνες νωρίτερα για να ξεκινήσει να μειώνει τα επιτόκια και ποτέ δεν πήρε ποσοστά τόσο χαμηλά όσο η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ, το επιτόκιο αναφοράς της Fed μειώθηκε ουσιαστικά στο μηδέν, ενώ η ΕΚΤ σταμάτησε με ρυθμούς με χαμηλό ρεκόρ 1%.
Ποσοτική χαλάρωση
Ένας άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο το δολάριο υποχώρησε έναντι του ευρώ ήταν η ποσοτική χαλάρωση. Αυτό αναφέρεται σε μια στρατηγική νομισματικής πολιτικής στην οποία η κεντρική τράπεζα χαμηλώνει τα ποιοτικά της πρότυπα στις εξασφαλίσεις που δέχεται για δάνεια για την αύξηση του συνολικού όγκου δανεισμού που μπορεί να αποδώσει. Ενώ η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ συμμετείχε στην ποσοτική χαλάρωση για την τόνωση της εγχώριας οικονομίας, η ΕΚΤ αντιστάθηκε σε αυτά τα μέτρα από το 2009.
Διαποικίληση
Ανεξάρτητα από την πιστωτική κρίση και τη νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών, η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είδε μια σημαντική παγκόσμια τάση προς τη διαφοροποίηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων που είχαν αναπόφευκτα αποτελέσματα αποδυνάμωσης του δολαρίου. Οι μεγάλοι κάτοχοι συναλλαγματικών διαθεσίμων, ιδίως της Κίνας, δήλωσαν ότι ήταν προς το συμφέρον τους να διαφοροποιήσουν τις συμμετοχές τους σε ευρώ και σε άλλα νομίσματα παρά σε δολάρια. Ορισμένες μεγάλες χώρες που προμηθεύουν πετρέλαιο εξέφρασαν επίσης την επιθυμία να τιμήσουν το πετρέλαιο σε ευρώ και σε τοπικά νομίσματα και όχι σε δολάρια, αμφισβητώντας την κατάσταση του δολαρίου ως το μόνο αποθεματικό νόμισμα του κόσμου. Αυτές οι σημαντικές μεταβολές στη ζήτηση για δολάρια είναι πιο μακροπρόθεσμες δυνάμεις που ευνοούν το ευρώ έναντι του δολαρίου.
Σκέψεις
Παρά τη σταθερή μάντρα από την Ουάσινγκτον ότι ένα ισχυρό δολάριο είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών, υπάρχουν πολλά συμφέροντα για τα οποία ένα αδύναμο δολάριο είναι στην πραγματικότητα ένα όφελος. Πρωτίστως, πρόκειται για εγχώριες εταιρείες με ισχυρές ξένες παρουσίες, οι οποίες πραγματοποιούν απροσδόκητα κέρδη, καθώς επαναπατρίζουν χρήματα που κερδίζονται στο εξωτερικό. Αλλά ακόμη και με τις δυνάμεις που ευθυγραμμίζονται με το δολάριο, υπάρχει μεγάλη αντιπολίτευση σε όλο τον κόσμο για να αφήσει το δολάριο να πέσει πολύ χαμηλό λόγω των επιπτώσεων στο διεθνές εμπόριο. Επιπλέον, με αργούς ρυθμούς ανάπτυξης στην Ανατολική Ευρώπη, υπάρχουν πιθανώς όρια για το πόσο χαμηλό είναι το δολάριο που μπορεί να συγκλίνει έναντι του ευρώ.
