Οι Κλασσικές και Κινεζικές σχολές οικονομικών αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στην οικονομική σκέψη. Η κλασσική προσέγγιση, με την άποψή της για αυτορρυθμιζόμενες αγορές που απαιτούν μικρή συμμετοχή των κυβερνήσεων, κυριάρχησε τον 18ο και 19ο αιώνα. Η κεϋνσιανή άποψη, η οποία είδε αναποτελεσματικότητα σε μια οικονομία που άφησε τα δικά της μέσα, κατέστησε κυρίαρχη στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης.
Ταυτοποίηση
Οι κορυφαίοι Κλασσικοί οικονομικοί στοχαστές του 18ου και 19ου αιώνα περιλαμβάνουν τον Αδάμ Σμιθ, συγγραφέα του «Πλούτος των Εθνών», του Ντέιβιντ Ρικάρντο και του φιλόσοφου John Stuart Mill. Η κεϋνσιανή οικονομία ονομάζεται για τον Αγγλικό οικονομολόγο John Maynard Keynes.
Χαρακτηριστικά
Η κλασική οικονομική σκέψη βλέπει μια αυτορυθμιζόμενη αγορά ως το ιδανικό οικονομικό σύστημα για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας. Επιδιώκοντας τα συμφέροντά τους, οι άνθρωποι καταλήγουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες των άλλων. Ο Αδάμ Σμιθ κάλεσε αυτό το "αόρατο χέρι" που οδηγεί τους ανθρώπους να προωθήσουν την ευημερία των άλλων εξυπηρετώντας τη δική τους. Η κεϋνσιανή προοπτική υποστηρίζει ότι μια οικονομία που απομένει από μόνη της δεν θα χρησιμοποιήσει την πλήρη της ικανότητα. Εξαιτίας αυτού, ο Keynes ισχυρίστηκε ότι η κυβερνητική παρέμβαση είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί ότι η οικονομία θα λειτουργεί όσο το δυνατόν πληρέστερη.
Υπάρχοντα
Κατά τη διάρκεια οικονομικής ύφεσης ή κατάθλιψης, η κλασική οικονομική σκέψη ισχυρίστηκε ότι οι μισθοί και οι τιμές θα μειώνονταν, μειώνοντας την ανεργία, σύμφωνα με την Federal Reserve Bank of San Francisco. Ο Κέινς υποστήριξε ότι η πτώση των μισθών και των τιμών θα επιβραδύνει τις καταναλωτικές δαπάνες μειώνοντας τα εισοδήματα των ανθρώπων. Σε αυτές τις στιγμές, ο Κέινς υποστήριξε ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να εντείνουν τις αγορές τους για να τονώσουν την οικονομία. Η κεϋνσιανή οικονομία παρείχε το θεωρητικό επιχείρημα για την κυβερνητική δημοσιονομική πολιτική ως εργαλείο σταθεροποίησης της οικονομίας, σύμφωνα με την τράπεζα της Federal Reserve.
