Οι εργασιακές σχέσεις περιγράφουν τη σύνθετη, συνεχώς μεταβαλλόμενη σχέση μεταξύ της διοίκησης της βιομηχανίας και των εργαζομένων της. Υπάρχουν αρκετές θεωρίες γενικής εμβέλειας των εργασιακών σχέσεων, η κάθε μία εκπροσωπεί τα συνδικάτα εργαζομένων και τη διοίκηση επιχειρήσεων με διαφορετικές ευθύνες και λειτουργίες.
Τρεις βασικές θεωρίες
Υπάρχουν τέσσερις πρωταρχικές θεωρίες των εργασιακών σχέσεων: ενιαία, πλουραλιστική, μαρξιστική και ριζοσπαστική. Αυτές οι θεωρίες υπογραμμίζουν (ή απορρίπτουν) διάφορα στοιχεία της διαδικασίας των εργασιακών σχέσεων και / ή της λειτουργίας, ανάλογα με τις αξίες και τα πρότυπα που τιμάται από τη φιλοσοφία.
Μονωτική Θεωρία
Η ενιαία θεωρία των εργασιακών σχέσεων τονίζει τη συνύπαρξη των εργοδοτών και των εργαζομένων. Σε ένα μοναχικό, ο οργανισμός είναι ένα ολοκληρωμένο, φιλικό και συνεργατικό σύνολο.
Οι μοναρικοί δεν προτιμούν τα συνδικάτα των εργαζομένων. Πιστεύουν ότι η πίστη σε μια τέτοια οργάνωση θα έβλαπτε την αφοσίωση των εργαζομένων σε μια εταιρεία (διακόπτοντας τον δεσμό μεταξύ εργοδότη και εργαζομένων).
Πλουραλιστική Θεωρία
Η πλουραλιστική θεωρία τονίζει την αντιπροσωπευτική λειτουργία των διοικήσεων και των συνδικάτων και ενισχύει την αξία (και νομιμότητα) των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Οι πλουραλιστές αναγνωρίζουν οργανώσεις εντός της διοίκησης και εντός των συνδικάτων ως νόμιμες. Πιστεύουν ότι η κύρια λειτουργία της διοίκησης είναι να συντονίζει, να επικοινωνεί και να πείθει, αντί να ελέγχει ή να απαιτεί.
Ριζική Θεωρία
Για να μην συγχέεται με τη μαρξιστική θεωρία, η ριζοσπαστική θεωρία θεωρεί τις εργασιακές σχέσεις ως ένα απαραίτητο (αλλά όχι ιδανικό) αποτέλεσμα των εργαζομένων να προστατεύονται από ισχυρές μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι ριζοσπάστες πιστεύουν ότι οι εταιρείες που πεινούν το κέρδος δεν έχουν καμία σημασία (εκτός από τις νομικές υποχρεώσεις) για τους υπαλλήλους τους και είναι πρόθυμες να αποκομίσουν κέρδη από αυτές με κάθε διαθέσιμη ευκαιρία.
Μαρξιστική Θεωρία
Η μαρξιστική θεωρία των εργασιακών σχέσεων ισχυρίζεται ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί διαφθορά και απληστία, αφήνοντας τον εργαζόμενο να υποφέρει, ενώ οι εταιρείες κερδίζουν κέρδη.
Οι μαρξιστές ισχυρίζονται ότι οι θεσμοί θα ήταν πολύ καλύτεροι εργοδότες αν λειτουργούσαν ως κρατικές οργανώσεις, ενώ οι αποζημιώσεις θα τυποποιούνταν για να προωθήσουν ένα συνεταιριστικό, μη ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας.
