Οι εργατικές νομοθεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών επιβάλλουν ορισμένους όρους στους εργοδότες, οι οποίοι αφορούν ειδικότερα τον κατώτατο μισθό και την καταβολή των υπερωριών. Οι νόμοι αφήνουν επίσης πολλά ζητήματα απασχόλησης για τους εργοδότες να αποφασίζουν, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων θεμάτων που σχετίζονται με τον προγραμματισμό. Ως επί το πλείστον, δεν υπάρχουν όρια όσον αφορά τον προγραμματισμό των υπερωριών και κανένα ποσό υπερωριών δεν θεωρείται υπερβολικό.
Βασικά
Ο νόμος περί δίκαιων εργασιακών προτύπων, ο οποίος ορίζει τα εθνικά πρότυπα απασχόλησης, περιλαμβάνει ειδικές διατάξεις σχετικά με την πληρωμή των υπερωριών. Οι εργοδότες πρέπει να πληρώνουν υπερωρίες για τους περισσότερους ωρομίσθιους μισθούς, σε ποσοστό 1,5 φορές μεγαλύτερο από το κανονικό τους μισθό, για όλη την εργασία που υπερβαίνει τις 40 ώρες την εβδομάδα. Οι εργοδότες οφείλουν επίσης την υπερωριακή αμοιβή στους περισσότερους μισθωτούς που δεν εργάζονται σε επαγγελματικές, διοικητικές ή εκτελεστικές εργασίες όπως ορίζονται από τους ομοσπονδιακούς κανονισμούς. Αλλά ο νόμος υπερωριών δεν επιβάλλει όρια στο ποσό των υπερωριών, ο εργοδότης μπορεί να απαιτήσει την εργασία των εργαζομένων. Από νομική άποψη, οι εργοδότες μπορούν να προγραμματίσουν τους υπαλλήλους για 24ωρη βάρδια κάθε μέρα της εβδομάδας, εφόσον πληρώνουν το κατάλληλο ποσό για όλες τις ώρες υπερωριών.
Σκέψεις
Η εξουσιοδότηση των εργοδοτών να προγραμματίζουν έναν υπάλληλο για οποιονδήποτε αριθμό υπερωριών εκτείνεται πέρα από τις τακτικές βάρδιες εργασίας. Ο νόμος περί δίκαιων εργασιακών προτύπων δεν περιλαμβάνει απαγορεύσεις για την ελευθερία των εργοδοτών να απαιτούν από τους εργαζόμενους να εργάζονται για τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, για παράδειγμα. Επιπλέον, ο νόμος δεν προβλέπει την καταβολή ασφαλίστρων, όπως η αμοιβή υπερωριών ή η διπλή αμοιβή, για τους εργαζόμενους που εργάζονται στις βάρδιες αυτές. Ο εργοδότης θα πρέπει να καταβάλει υπερωρίες σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο όταν οι ώρες αυτές ωθούν τις συνολικές ώρες των εργαζομένων πέραν των 40 για την εβδομάδα.
Εξαιρέσεις
Σε κρατικό επίπεδο, οι νόμοι ενδέχεται να απαιτούν από τους εργοδότες να αφήνουν κατά μέρος μία ημέρα την εβδομάδα ως ημέρα ανάπαυσης. Παρόλο που αυτοί οι νόμοι δεν περιορίζουν τον αριθμό των ωρών εργασίας, οι εργοδότες μπορούν να απαιτούν από τους υπαλλήλους να εργάζονται σε άλλες ημέρες, παρέχουν κάποια ανάπαυλα από τις υπερβολικές υπερωρίες. Τα κράτη με νόμους που απαιτούν από τους εργαζόμενους να λαμβάνουν τουλάχιστον μία ημέρα μακριά από την εργασία ανά εβδομάδα είναι η Rhode Island, η Μασαχουσέτη, η Νέα Υόρκη, το Maryland, το Illinois, η Βόρεια Ντακότα και η Καλιφόρνια.
Διευκρίνιση
Οι διατάξεις του νόμου περί δίκαιων εργασιακών προτύπων υπαγορεύουν τα πρότυπα που πρέπει να εφαρμόσουν οι εργοδότες στο ελάχιστο. Οι εργοδότες είναι ελεύθεροι να θεσπίσουν ευνοϊκότερες πολιτικές, μεταξύ άλλων όσον αφορά τα όρια υπερωριών. Επίσης, οι συμφωνίες συλλογικών διαπραγματεύσεων ενδέχεται να θέτουν περιορισμούς στις υπερωρίες. Οι όροι και οι προϋποθέσεις αυτών των συμβάσεων είναι δεσμευτικοί και μπορεί να δηλώσουν, για παράδειγμα, ότι οι εργοδότες μπορούν να προγραμματίσουν εργαζόμενους για όχι περισσότερες από 10 υπερωρίες ανά εβδομάδα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια σύμβαση μπορεί να ορίζει ότι οι υπερωρίες είναι εθελοντικές.
