Όταν οι επιχειρήσεις και τα άτομα υπολογίζουν το κόστος της παραγωγής ενός καλού ή μιας δραστηριότητας, συχνά αγνοούν τις δαπάνες που δεν είναι άμεσα εμφανείς. Για παράδειγμα, ένας ιδιοκτήτης αυτοκινήτου θεωρεί το κόστος των καυσίμων, τη συντήρηση και την αξία του αυτοκινήτου της, αλλά δεν μπορεί να θεωρήσει το κόστος συντήρησης δρόμων ή παροχής υγειονομικής περίθαλψης σε άτομα που έχουν πληγεί από τη ρύπανση. Το κόστος για τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου αναφέρεται ως ιδιωτικό κόστος και το έμμεσο κόστος αναφέρεται ως εξωτερικό κόστος. Ο συνδυασμός ιδιωτικού και εξωτερικού κόστους έχει ως αποτέλεσμα το κοινωνικό κόστος. Επειδή υπάρχουν πολλοί μεταβλητές που εμπλέκονται κατά τον υπολογισμό του κοινωνικού κόστους μιας οικονομικής δραστηριότητας, μπορεί να είναι δύσκολο να προσδιοριστεί.
Υπολογισμός ιδιωτικών δαπανών. Για τις επιχειρήσεις, αυτές είναι σχετικά απλές για παρακολούθηση. Περιλαμβάνουν το φυσικό κεφάλαιο που επενδύεται σε κτίρια ή εξοπλισμό και το ανθρώπινο κεφάλαιο που επενδύεται στην εργασία. Για τους καταναλωτές, ο υπολογισμός του ιδιωτικού κόστους μπορεί να είναι πιο περίπλοκος. Στο παράδειγμα που χρησιμοποιείται στην εισαγωγή, ο ιδιοκτήτης αυτοκινήτου μπορεί επίσης να θέλει να συμπεριλάβει το χρόνο οδήγησης ή το χρόνο που πέρασε το πλύσιμο του αυτοκινήτου του ως μέρος των ιδιωτικών του εξόδων.
Υπολογίστε το εξωτερικό κόστος. Το εξωτερικό κόστος δεν υπολογίζεται σε ιδιωτικό κόστος επιχείρησης ή ιδιωτών, αλλά αυτό κοστίζει κάτι για κάποιον. Αυτά ποικίλλουν και δεν είναι πάντοτε προφανή. Ένα εργοστάσιο που συμβάλλει στη ρύπανση ενός ποταμού θα δημιουργούσε ένα προφανές κόστος για την τοπική κυβέρνηση για τον καθαρισμό του ποταμού και ένα λιγότερο προφανές κόστος για το κοινό που δεν θα μπορούσε να κολυμπήσει στον ποταμό.
Προσθέστε ιδιωτικά και εξωτερικά έξοδα. Το αποτέλεσμα είναι το κοινωνικό κόστος. Ο υπολογισμός του κοινωνικού κόστους είναι σημαντικός επειδή επιτρέπει στους οικονομολόγους να προσδιορίσουν εάν ορισμένες ανταγωνιστικές αγορές λειτουργούν ή όχι σε κοινωνικά αποδοτικά ποσοστά παραγωγής.
