Είναι δύσκολο να χάσετε τη συνομιλία στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την ευθύνη. Παρόλο που κάποια έννοια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης είναι γύρω από τη δεκαετία του 1950, οι επιχειρήσεις έχουν δει τόσο μια εξελισσόμενη συζήτηση όσο και ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον σε αυτόν τον τομέα διαχείρισης. Όλο και περισσότερο οι μεγάλες και οι μικρές επιχειρήσεις χρησιμοποιούν δεσμεύσεις για την κοινωνική ευθύνη για την προώθηση των προϊόντων τους. Εξετάζοντας τα τρία κυρίαρχα μοντέλα κοινωνικής ευθύνης είναι ένας τρόπος, οι διαχειριστές και οι επενδυτές μπορούν να σιγουρευτούν ότι δεν θα χάσουν αυτή τη σημαντική συζήτηση.
Βασικά
Η εταιρική κοινωνική ευθύνη είναι η δέσμευση μιας επιχείρησης έναντι της κοινότητας εκτός των μετόχων και των εργαζομένων της. Το θέμα δεν είναι χωρίς αμφιβολία, με ορισμένες εταιρείες που υποστηρίζουν ότι δεν έχουν κανένα ρόλο στην κοινωνική ευθύνη και άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να το διαφύγουν. Η επιχειρηματική ερευνητής Elizabeth Redman πρότεινε τα τρία μοντέλα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης ως τρόπο κατανόησης αυτής της συχνά αμφιλεγόμενης συνομιλίας. Στο έργο της για την εταιρική κοινωνική ευθύνη που δημοσιεύθηκε στην επισκόπηση Roosevelt, ο Redman υποστηρίζει ότι η συζήτηση συχνά περιλαμβάνει ένα από τα τρία εννοιολογικά μοντέλα για την ΕΚΕ: ένα μοντέλο σύγκρουσης, ένα πρότυπο προστιθέμενης αξίας και ένα μοντέλο πολλαπλών στόχων.
Παραδοσιακό μοντέλο σύγκρουσης
Στο παραδοσιακό πρότυπο σύγκρουσης για την εταιρική κοινωνική ευθύνη, οι κοινωνικές αξίες και οφέλη θεωρούνται ότι έρχονται σε σύγκρουση με τα κέρδη των μετόχων. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, οι εταιρείες που επιλέγουν να εφαρμόσουν μορφές κοινωνικής ευθύνης είναι πιθανό να δουν πρόσθετο κόστος για το σκοπό αυτό. Οι υποστηρικτές αυτού του εννοιολογικού μοντέλου υποστηρίζουν γενικά ότι η φύση των επιχειρήσεων είναι μία από τις σχέσεις μεταξύ οικονομικών και ηθικών αξιών και οι διαχειριστές εταιρειών αναπόφευκτα θα αναγκαστούν να αποφασίσουν μεταξύ των κοινωνικών και εμπιστευτικών τους ευθυνών ή της δέσμευσής τους για την αξία των μετοχών.
Μοντέλο προστιθέμενης αξίας
Ένα δεύτερο μοντέλο για την εννοιοποίηση της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης είναι να βλέπουμε κοινωνικές και περιβαλλοντικές δεσμεύσεις ως μέσο αύξησης του κέρδους. Ενώ οι υποστηρικτές αυτού του μοντέλου τείνουν να αναγνωρίζουν ότι οι διαμάχες παραμένουν στις επιχειρηματικές αποφάσεις, πιστεύουν επίσης ότι οι επενδύσεις ΕΚΕ είναι επίσης ικανές να δημιουργήσουν νέα έσοδα. Το μοντέλο αυτό τείνει να επικεντρώνεται σε θέματα όπως η αξία της ΕΚΕ για την προσέλκυση κοινωνικά συνειδητών καταναλωτών, την εξεύρεση εργαζομένων με κοινωνική συνείδηση και τη διαχείριση των κινδύνων αρνητικού τύπου.
Μοντέλο πολλαπλών στόχων
Τέλος, ένα τρίτο πρότυπο για την εταιρική κοινωνική ευθύνη παίζει ρόλο για τις κοινωνικές αξίες στις εταιρικές αποφάσεις που δεν σχετίζονται με τις οικονομικές αξίες. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, οι εταιρείες έχουν στόχους πέρα από την αξία των μετόχων, συμπεριλαμβανομένης της ενίσχυσης της κοινότητας τους χωρίς σεβασμό στο νομισματικό κέρδος. Σύμφωνα με τον Redman, το μοντέλο αυτό θεωρείται σχετικά ριζικό, αν και ορισμένοι εταιρικοί αξιωματούχοι έχουν εκφράσει την υποστήριξή του. Οι υποστηρικτές αυτού του μοντέλου υπογραμμίζουν την ποιότητα ζωής ως βάση της οικονομικής δραστηριότητας.
