Τα επιδόματα ανεργίας έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν ένα άτομο που δεν εργάζεται επί του παρόντος να πληρώσει τα έξοδά του ενώ προσπαθεί να βρει μια νέα θέση εργασίας. Αυτά τα οφέλη δεν προορίζονται να αντικαταστήσουν μόνιμα τον κανονικό μισθό ενός ατόμου, καθώς αποτελούν μόνο ένα μέρος του ποσού που κέρδιζε πριν και διαρκεί μόνο ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα. Όταν ένα άτομο δεν είναι πλέον επιλέξιμο για παροχές που λαμβάνει, οι παροχές έχουν εξαντληθεί.
Εξαντλημένα οφέλη
Ένα άτομο μπορεί να λάβει οφέλη μόνο για ένα συγκεκριμένο αριθμό εβδομάδων προτού δεν μπορεί πλέον να τα λάβει. Από τον Μάρτιο του 2011, ένα άτομο μπορεί να λάβει παροχές για 99 διαδοχικές εβδομάδες προτού δεν είναι πλέον επιλέξιμο για παροχές. Στο τέλος αυτής της περιόδου, ένα άτομο δεν λαμβάνει πλέον παροχές και τα οφέλη λέγεται ότι έχουν εξαντληθεί.
Κρατικά οφέλη
Τα επιδόματα ανεργίας πληρώνονται για πρώτη φορά από το κράτος. Ένα κράτος επιτρέπει σε ένα άτομο να λαμβάνει παροχές για 26 εβδομάδες. Ωστόσο, τον Μάρτιο του 2011, ο Μίτσιγκαν ψήφισε ένα νόμο που επιτρέπει σε ένα άτομο να λάβει μόνο 20 εβδομάδες παροχών που καταβάλλονται από το κράτος, καθιστώντας το το μόνο κράτος που προσφέρει λιγότερο από 26 εβδομάδες παροχών. Όταν τα οφέλη αυτά εξαντληθούν, ένα άτομο έχει εξαντλήσει τα κρατικά του οφέλη.
Ομοσπονδιακά οφέλη
Αφού ένα άτομο εξαντλήσει τα οφέλη του κράτους του, μπορεί να αρχίσει να λαμβάνει παροχές που καταβάλλονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι ομοσπονδιακές παροχές είναι διαθέσιμες μόνο υπό ορισμένες συνθήκες. Το 2008, μετά την οικονομική κρίση, το Κογκρέσο ψήφισε να επιτρέψει την επέκταση των παροχών. Από τον Μάρτιο του 2011, ένα άτομο μπορεί να λάβει 73 εβδομάδες ομοσπονδιακών παροχών, παρέχοντάς του συνολικά 99 εβδομάδες παροχών στα περισσότερα κράτη.
Επεκτάσεις
Ο χρόνος που ένα άτομο μπορεί να λάβει παροχές ανεργίας εξαρτάται από την τρέχουσα κατάσταση και τους ομοσπονδιακούς νόμους. Η επέκταση που τέθηκε σε ισχύ τον Μάρτιο του 2011 μπορεί να καταργηθεί ή να παραταθεί από ένα Συνέδριο με διαφορετική φιλοσοφία. Όταν ένα άτομο δεν είναι πλέον επιλέξιμο για παροχές ανεργίας, μπορεί να είναι σε θέση να λάβει άλλα είδη ομοσπονδιακών ή κρατικών παροχών, ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση.
