Μια κεντρική οικονομική ιδέα είναι ότι η λήψη κάτι απαιτεί την παραίτηση από κάτι άλλο. Για παράδειγμα, η απόκτηση περισσότερων χρημάτων μπορεί να απαιτεί περισσότερες ώρες εργασίας, οι οποίες κοστίζουν περισσότερο χρόνο ελεύθερου χρόνου. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν τη θεωρία κόστους για να παράσχουν ένα πλαίσιο για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα άτομα και οι επιχειρήσεις κατανέμουν πόρους με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρείται το κόστος χαμηλό και τα οφέλη υψηλά.
Κατανόηση των δαπανών
Οι οικονομολόγοι θεωρούν το κόστος ως αυτό που ένα άτομο ή μια επιχείρηση πρέπει να εγκαταλείψει για να πάρει κάτι άλλο. Το άνοιγμα ενός εργοστασίου παραγωγής για την παραγωγή αγαθών απαιτεί μια δαπάνη χρημάτων και όταν ένας ιδιοκτήτης της μονάδας δαπανήσει χρήματα για την παραγωγή αγαθών, τα χρήματα αυτά δεν είναι πλέον διαθέσιμα για κάτι άλλο. Οι εγκαταστάσεις παραγωγής, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται στη διαδικασία παραγωγής και οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια αποτελούν όλα παραδείγματα δαπανών. Η θεωρία κόστους προσφέρει μια προσέγγιση για την κατανόηση του κόστους παραγωγής που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να καθορίσουν το επίπεδο της παραγωγής που αποκομίζει το μεγαλύτερο επίπεδο κέρδους με το μικρότερο κόστος.
Fixed Vs. Μεταβλητός
Η θεωρία κόστους περιλαμβάνει διάφορα μέτρα κόστους, τόσο σταθερά όσο και μεταβλητά. Οι πρώτες δεν ποικίλλουν ανάλογα με την ποσότητα των παραγόμενων αγαθών. Η ενοικίαση σε μια εγκατάσταση είναι ένα παράδειγμα σταθερού κόστους. Το μεταβλητό κόστος αλλάζει με την παραγόμενη ποσότητα. Εάν η αύξηση της παραγωγής απαιτεί περισσότερους εργαζόμενους, για παράδειγμα, οι μισθοί των εργαζομένων είναι μεταβλητό κόστος. Το άθροισμα των σταθερών και μεταβλητών εξόδων είναι το συνολικό κόστος μιας επιχείρησης.
Πρόσθετα Μέτρα
Η θεωρία κόστους συνεπάγεται δύο πρόσθετα μέτρα κόστους. Το μέσο συνολικό κόστος είναι το συνολικό κόστος διαιρούμενο με τον αριθμό των παραγόμενων αγαθών. Το οριακό κόστος είναι η αύξηση του συνολικού κόστους που προκύπτει από την αύξηση της παραγωγής κατά μία μονάδα παραγωγής. Τα περιθώρια - περιλαμβανομένου του οριακού κόστους και των οριακών εσόδων - είναι βασικές έννοιες στην κυρίαρχη οικονομική σκέψη.
Πτώση και αύξηση του κόστους
Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν συχνά γραφήματα, παρόμοια με τα γραφήματα προσφοράς και ζήτησης, για να απεικονίσουν τη θεωρία του κόστους και τις αποφάσεις των επιχειρήσεων σχετικά με την παραγωγή. Η μέση καμπύλη συνολικού κόστους είναι μια καμπύλη σχήματος U σε ένα οικονομικό διάγραμμα που δείχνει πώς μειώνεται το μέσο συνολικό κόστος καθώς αυξάνεται η παραγωγή και στη συνέχεια αυξάνεται καθώς αυξάνεται το οριακό κόστος. Η μέση συνολική μείωση του κόστους αρχικά, καθώς αυξάνεται η παραγωγή, το μέσο κόστος κατανέμεται σε μεγαλύτερο αριθμό μονάδων παραγωγής. Τελικά, το οριακό κόστος αύξησης της αύξησης της παραγωγής, γεγονός που αυξάνει το μέσο συνολικό κόστος.
Μεγιστοποίηση κερδών
Η οικονομική θεωρία θεωρεί ότι ο στόχος μιας επιχείρησης είναι να μεγιστοποιήσει το κέρδος, το οποίο ισούται με τα συνολικά έσοδα μείον το συνολικό κόστος. Ο καθορισμός ενός επιπέδου παραγωγής που παράγει το μεγαλύτερο επίπεδο κέρδους είναι ένα σημαντικό στοιχείο, το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να δίνεται προσοχή στο οριακό κόστος, καθώς και τα οριακά έσοδα, δηλαδή η αύξηση των εσόδων που προκύπτει από την αύξηση της παραγωγής. Υπό τη θεωρία κόστους, εφόσον τα οριακά έσοδα υπερβαίνουν το οριακό κόστος, η αύξηση της παραγωγής θα αυξήσει το κέρδος.
